blogberichten

Vorige week had ik ze weer hoor. Van die heerlijk blonde kindjes. Niet een, niet twee, nee drie van die zalige mormeltjes. In de leeftijd van 2, 3 en 5 jaar oud. Toen de bel ging en ik naar de voordeur liep zag ik de middelste, het meisje, al in haar mooie jurkje voor de deur staan. Ze keek mij met een vrolijk,

Op een warme zomerdag reed ik naar het NS-station in Castricum. Onderweg bliepte mijn telefoon. Een sms: de exacte tijd van aankomst werd doorgegeven. Gelukkig was ik mooi op tijd en kon ik rustig op de komst van mijn nieuwe opdrachtgever wachten. Na korte tijd kwamen ze aanlopen, Joost en zijn vrouw. Rode broek, blauw shirt, blauwe bril, een allervriendelijkste begroeting. Nee, ze

“Niet te braafjes”. “Rechthoek, maar niet te smal”. “Vrij groot formaat”. “Sprankelend meisje en Jaap van Zweden, allebei heel cool”. “Zo min mogelijk geel”. Stiekem moest ik lachen om het berichtje dat op mijn telefoon verscheen. Zo herkenbaar. Niet alleen omdat ik ook niet zo van het geel ben, maar ook omdat ze zo’n enorme twijfelkont was. En zo heel veel verschillende dingen

Het contact verliep uiterst gedisciplineerd. E-mails beantwoordde ze snel en correct, een afspraak werd ver van tevoren gemaakt en nogmaals bevestigd. Ik had duidelijk met iemand te maken die gewend was te organiseren. Ook wel eens lekker. Een zakelijk portret, was de opdracht. Als er iets van het bedrijfslogo in het portret verwerkt kon worden dan zou dat leuk zijn. Natuurlijk stuurde ze

Het is alweer een aantal jaar geleden, maar ik kan het mij nog zo goed herinneren. Sommige dingen vergeet je gewoon nooit. Omdat ze veel indruk hebben gemaakt, omdat ze een speciaal gevoel bij je hebben los gemaakt, omdat ze je hebben geraakt. Het was in de tijd dat ik mijn atelier nog in de Boerderij had. Als ik een afspraak had was

Bij onze eerste begroeting verdwijnt mijn hand in de zijne. Mijn hoofd moet ik bijna in mijn nek leggen om hem aan te kunnen kijken. De brede schouders vullen het keurige pak van de grote blonde reus. Zijn broertje is al net zo groot. Een lachende mond met slotjesbeugel, de haren keurig in de gel. Het T-shirt verraadt de sportschool. Twee broers, 17

Afgelopen week had ik er weer een hoor… Zo’n kind dat je wel op kunt eten. En dat is positief bedoeld uiteraard. Het stapt de deur binnen, nog vóór zijn moeder. Met zijn mollige knuistje houdt hij zich aan de deurpost vast terwijl hij over de drempel stapt. Met ferme stap beent hij de gang door, richting de kamerdeur. Nieuwsgierig kijkt hij door

Het is alweer een tijdje geleden. Het was prachtig weer, de grote dorsdeuren van de boerderij waar ik mijn atelier had stonden wagenwijd open. Alles was opgeruimd, de koffie was gezet en ik zat, op een stoeltje met uitzicht op de Limmer polder, te wachten op de komst van mijn afspraak; een nieuwe klant voor een portretopdracht. Altijd weer een bijzonder moment. Je

Ik heb er vaker over geschreven. Over portretten die een heel speciale plek in mijn hart hebben. Portretten waar je, nog meer dan anders, een extra gevoel bij hebt. Waar je heel erg je best voor doet. Omdat ze zo bijzonder zijn. Ik heb het over postume portretten, portretten van mensen die overleden zijn. Een man die een mooi portret van zijn overleden

Een wervelwind, anders kan ik het niet omschrijven. Watervlug, druk en vrolijk. Jeetjemina. Nu was het ook Sinterklaastijd, dat scheelde misschien. Ik ben zelf al geruime tijd ‘uit de kleine kinderen’, zoals ze dat zeggen. Dus hoe het was, was ik een beetje vergeten. Mijn dochters, 26 en 24 inmiddels, zijn gelukkig aardig rustig opgedroogd. Maar dat is weleens heel anders geweest. Onze