Vorige week had ik ze weer hoor. Van die heerlijk blonde kindjes. Niet een, niet twee, nee drie van die zalige mormeltjes. In de leeftijd van 2, 3 en 5 jaar oud.

Toen de bel ging en ik naar de voordeur liep zag ik de middelste, het meisje, al in haar mooie jurkje voor de deur staan. Ze keek mij met een vrolijk, open snoetje aan. Ietwat ondeugend, dat zeker. Felblauwe ogen, een staartje in het haar. Ik beken: al voordat ze binnen was, was ik verkocht.

Ik deed de deur open en ze stapt met ferme tred over de drempel. Zo! Binnen! In haar kielzog moeder, oudste broertje en vader met

Op een warme zomerdag reed ik naar het NS-station in Castricum. Onderweg bliepte mijn telefoon. Een sms: de exacte tijd van aankomst werd doorgegeven.

Gelukkig was ik mooi op tijd en kon ik rustig op de komst van mijn nieuwe opdrachtgever wachten.

Na korte tijd kwamen ze aanlopen, Joost en zijn vrouw. Rode broek, blauw shirt, blauwe bril, een allervriendelijkste begroeting. Nee, ze hadden geen auto. Wonend in een grote stad was dat een bewuste keuze. Met het openbaar vervoer kon je uiteindelijk overal komen.

Pratend over koetjes en kalfjes reden we naar Limmen, waar we in de tuin gingen zitten om te praten over dit grote project van Joost: een portret van

“Niet te braafjes”. “Rechthoek, maar niet te smal”. “Vrij groot formaat”. “Sprankelend meisje en Jaap van Zweden, allebei heel cool”. “Zo min mogelijk geel”.

Stiekem moest ik lachen om het berichtje dat op mijn telefoon verscheen. Zo herkenbaar. Niet alleen omdat ik ook niet zo van het geel ben, maar ook omdat ze zo’n enorme twijfelkont was. En zo heel veel verschillende dingen mooi vond.

Er wordt aangebeld. Altijd weer een leuk moment. Een nieuwe opdracht met weer nieuwe mensen. Mensen die je misschien een of twee keer telefonisch of per e-mail hebt gesproken. Een eerste indruk heb je dus al wel gekregen, maar dat kan, als je ze ontmoet, ook weer

Het contact verliep uiterst gedisciplineerd. E-mails beantwoordde ze snel en correct, een afspraak werd ver van tevoren gemaakt en nogmaals bevestigd. Ik had duidelijk met iemand te maken die gewend was te organiseren. Ook wel eens lekker.

Een zakelijk portret, was de opdracht. Als er iets van het bedrijfslogo in het portret verwerkt kon worden dan zou dat leuk zijn. Natuurlijk stuurde ze het logo per omgaande in hoge resolutie aan mij door. Kon ik mij vast voorbereiden.

Een regeltante, zakelijk, strak, knot, bril, suffe pumps. Zo’n type.

Een grote man in 3-delig krijtstreeppak stapt energiek de deur binnen. Een stevige handdruk, een serieuze blik door een bril met rond, goudkleurig montuur.

Direct daarachter

Het is alweer een aantal jaar geleden, maar ik kan het mij nog zo goed herinneren. Sommige dingen vergeet je gewoon nooit. Omdat ze veel indruk hebben gemaakt, omdat ze een speciaal gevoel bij je hebben los gemaakt, omdat ze je hebben geraakt.

Het was in de tijd dat ik mijn atelier nog in de Boerderij had. Als ik een afspraak had was ik altijd een aantal uur van te voren aanwezig. De kachel moest op tijd aan, want het duurde uren voordat het een beetje behaaglijk was. De spullen van de cursisten ruimde ik op, soms moest er even stof gezogen worden, het aanrecht aan kant gemaakt en natuurlijk moest

Bij onze eerste begroeting verdwijnt mijn hand in de zijne. Mijn hoofd moet ik bijna in mijn nek leggen om hem aan te kunnen kijken. De brede schouders vullen het keurige pak van de grote blonde reus.

Zijn broertje is al net zo groot. Een lachende mond met slotjesbeugel, de haren keurig in de gel. Het T-shirt verraadt de sportschool.

Twee broers, 17 en 15 jaar oud. Allebei meer dan twee meter lang. Ik voel mij een dwerg.

Samen met hun vader zitten ze bij me aan tafel en bespreken we hun wens voor een portret. Het moet een verrassing zijn voor hun moeder ter ere van een zoveel-jarig huwelijk.

De blonde reus wil

Afgelopen week had ik er weer een hoor… Zo’n kind dat je wel op kunt eten. En dat is positief bedoeld uiteraard.

Het stapt de deur binnen, nog vóór zijn moeder. Met zijn mollige knuistje houdt hij zich aan de deurpost vast terwijl hij over de drempel stapt. Met ferme stap beent hij de gang door, richting de kamerdeur. Nieuwsgierig kijkt hij door het glas de kamer in.

Ik kijk er verbaasd naar. Moet je dat toch zien, zo’n kruimel, drie jaar oud, de blonde haartjes in de gel. Gymschoenen met flikkerende lichtjes, spijkerbroekje en een heerlijk blauw t-shirt waarin zijn stevige lijfje duidelijk te zien is.

Precies drie jaar geleden was zijn

Het is alweer een tijdje geleden. Het was prachtig weer, de grote dorsdeuren van de boerderij waar ik mijn atelier had stonden wagenwijd open. Alles was opgeruimd, de koffie was gezet en ik zat, op een stoeltje met uitzicht op de Limmer polder, te wachten op de komst van mijn afspraak; een nieuwe klant voor een portretopdracht.

Altijd weer een bijzonder moment. Je hebt tot dat moment namelijk meestal geen idee wat voor mensen het zullen zijn die zo direct bij jou op de stoep staan. En die je zult gaan schilderen dus.

Ik heb in de loop der jaren al heel veel portretten in opdracht geschilderd en een ding weet ik

Ik heb er vaker over geschreven. Over portretten die een heel speciale plek in mijn hart hebben. Portretten waar je, nog meer dan anders, een extra gevoel bij hebt. Waar je heel erg je best voor doet. Omdat ze zo bijzonder zijn.

Ik heb het over postume portretten, portretten van mensen die overleden zijn.

Een man die een mooi portret van zijn overleden vrouw wil laten schilderen. Een vader en moeder die een portret van hun veel te jong overleden dochter laten maken. Een zus van haar overleden zusje. Een man van zijn gestorven vader. Ouders van hun omgekomen zoon. Een gezin van hun verongelukte zoon en broer. Ouders van hun direct

Een wervelwind, anders kan ik het niet omschrijven. Watervlug, druk en vrolijk. Jeetjemina.

Nu was het ook Sinterklaastijd, dat scheelde misschien.

Ik ben zelf al geruime tijd ‘uit de kleine kinderen’, zoals ze dat zeggen. Dus hoe het was, was ik een beetje vergeten. Mijn dochters, 26 en 24 inmiddels, zijn gelukkig aardig rustig opgedroogd. Maar dat is weleens heel anders geweest.

Onze jongste was zo’n superblond meisje. Blauwe ogen, rode wangetjes, snotneus en zandhanden. Voor niks en niemand bang, overal stapte ze zo op af. Ze kon bij wijze van spreken eerder fietsen dan lopen. Op haar skelter ging ze op twee wielen door de bocht. Bij elke maaltijd stootte ze haar

Normaal gesproken doe ik het niet. Eigenlijk komen mijn opdrachtgevers altijd naar mij toe. Maar in dit geval was het anders.

Ik werd benaderd door zijn dochter met de vraag of ik een portret van haar vader wilde schilderen. Ze vertelde dat hij wat gezondheidsproblemen achter de rug had en dat ze hem een portret van hemzelf cadeau wilde doen voor zijn verjaardag. Het contact zou verder via haar moeder, zijn vrouw lopen.

Na een aantal maanden was ik zover dat ik tijd had om aan het portret te beginnen. Zijn vrouw vertelde mij dat haar man onmogelijk kon reizen. Omdat het mij een mooie opdracht leek, besloot ik dat ik naar

Een leuke, frisse jongen zit bij mij aan tafel. Naast hem een mooie, verzorgde vrouw. Ondanks het leeftijdsverschil, denk ik eerst dat het zijn vriendin is. Tijdens het gesprek blijkt dat het zijn moeder is.

Hij wil een portret laten schilderen van hem, samen met zijn vader. In de tuin van zijn ouders, proostend op het leven.

Het is een levensgenieter, zo vertelt hij over zijn vader. Altijd hard gewerkt, goede zakelijke keuzes gemaakt, succesvol. Daarbij altijd tijd gemaakt om te genieten van de mooie dingen in het leven. Een voorbeeld voor hem, dat zeker, maar ook moeilijk om te evenaren.

De reden voor het portret is minder mooi. Zijn vader is ziek

Soms zit het hem in heel kleine dingen. Onverwachte dingen die je inspiratie geven.

Ondanks mijn overtuigende bewering dat ik hem wel degelijk ooit had gezien, wilde hij er niet aan. Het was dat hij wist dat ik nooit lieg, anders was hij er zeker niet aan begonnen.

De tak, ergens onderweg meegenomen, werd met zorg gemonteerd. Een meter boven het water, stevig vastgemaakt zodat de wind er geen vat op zou krijgen. Toch wel een beetje trots liet hij het zien.

Nu was het wachten, tot het moment suprême.

Weken gingen voorbij. Waterhoentjes, duiven, koolmezen en vinken. Eksters, kauwen en kraaien. Aalscholvers, meerkoeten en reigers. Een witte reiger.

Ondanks de bijval van een voorbijkomende

Het is alweer jaren geleden en ik kijk er nog steeds met veel plezier naar. Een leuke opdracht, ik weet het nog goed.

Of een opdracht leuk is, hangt eigenlijk heel vaak af van de opdrachtgever. Als het spontane, vriendelijke mensen zijn, dan heb je eigenlijk de helft al gewonnen. Dan word je geïnspireerd, dan krijg je er gewoon zin in.

Er zijn in de loop der jaren al zoveel mensen bij mij over de vloer geweest. Ze waren allemaal anders en ze waren bijna allemaal gewoon superleuk.

Ik kan mij eigenlijk bijna elke opdracht nog goed herinneren. Hoe ze binnenkwamen, hoe het gesprek verliep. Wat voor indruk ik kreeg en hoe ik