Het is alweer jaren geleden en ik kijk er nog steeds met veel plezier naar. Een leuke opdracht, ik weet het nog goed.
Of een opdracht leuk is, hangt eigenlijk heel vaak af van de opdrachtgever. Als het spontane, vriendelijke mensen zijn, dan heb je eigenlijk de helft al gewonnen. Dan word je geïnspireerd, dan krijg je er gewoon zin in.
Er zijn in de loop der jaren al zoveel mensen bij mij over de vloer geweest. Ze waren allemaal anders en ze waren bijna allemaal gewoon superleuk.
Ik kan mij eigenlijk bijna elke opdracht nog goed herinneren. Hoe ze binnenkwamen, hoe het gesprek verliep. Wat voor indruk ik kreeg en hoe ik die indruk verwerkt heb in de portretten.
Zo kan ik mij die keer nog herinneren dat er een wat formeel uitziende man op de stoep stond. Duidelijk niet helemaal op zijn gemak nam hij plaats in mijn atelier. De laptoptas die hij mee had genomen zette hij keurig naast zich neer.
Tijdens de koffie vertelde hij in eerste instantie wat terughoudend wat zijn bedoeling was. Hij wilde een portret laten schilderen van zijn overleden vrouw en hij vroeg zich af wat de mogelijkheden waren.
Op mijn verzoek ging de laptop open en liet hij foto’s zien van zijn vrouw. Een sprankelende, prachtige persoonlijkheid. Het leven spatte ervan af.
Langzaam begon hij te vertellen. Hoe meer hij vertelde, hoe relaxter hij werd. Hij vertelde over wat ze samen hadden gedaan, wat voor vrouw het was. Hoe gelukkig ze waren geweest. Steeds meer zag ik hem ontspannen. De formele man begon te glanzen en te vertellen.
Toen hij uiteindelijk weer naar huis ging, hadden we mooie gesprekken gehad en had hij het volste vertrouwen dat haar portret zou worden zoals hij graag wilde. Levendig, sprankelend en warm. Toen hij het portret op kwam halen was hij ontroerd, het was geworden zoals hij hoopte.
Een aantal jaar later kwam hij weer langs in mijn atelier. Koffiedrinken, samen met zijn nieuwe vriendin.
Het zijn niet altijd zware gesprekken. Soms is het ook heerlijk luchtig.
Zoals die keer van de jongens. Twee goed gelukte broers uit Amsterdam. Beiden werkzaam in het familiebedrijf. De oudste fulltime, de jongste studeerde er nog bij. Ze wilden hun ouders verrassen met een portret van hun beiden. De bedoeling was dat, bij wijze van cadeau, vooraf een ludieke foto overhandigd zou worden en dat het portret later zou worden gemaakt.
Zo gezegd zo gedaan. Er werd een afspraak gemaakt om de foto’s voor zowel het portret als voor het tijdelijke cadeau te maken. Als twee jonge honden rolden ze over elkaar, gekke bekken trekkend om vooral maar niet serieus op de foto te komen.
Toen de foto’s voor het echte portret gemaakt moesten worden, haalde de oudste een tas met kleren uit de auto. Duidelijk goed voorbereid kwamen er verschillende setjes kleding tevoorschijn.
De jongste had natuurlijk nergens aan gedacht. Gelukkig had zijn broer dit voorzien en had hij extra kleding meegenomen, waar zijn broertje een keuze uit kon maken.
Heel mooi vind ik het dan altijd om te zien hoe de rolverdeling is. Vaak neemt de oudste het voortouw. Zo ook in dit geval.
Misschien komt het omdat ik weet hoe het is gegaan, maar ik zie dat ook altijd terug in een portret. Ze staan er heerlijk relaxed op, zoals ze ook waren. Broers, maar ook kameraden.
De oude beer en brandweerauto op de achtergrond zijn op initiatief van de ouders aan het schilderij toegevoegd. Het zijn de versleten geknuffelde herinneringen van de jongens zelf.
Zo zit achter elk portret een verhaal. Een verhaal dat bij mij in elk geval levend blijft en wat ik zo weer voor mij zie als ik naar een portret kijk. Fijne verhalen, vrolijke, grappige, gewoon gezellige, maar ook diep trieste verhalen. Wat een rijkdom.
